Το βιβλίο Ευπρεπής κόσμος είναι το δεύτερο βιβλίο του Διογένη Δ. Βαλαβανίδη, το οποίο δημοσιεύτηκε το 2006 έτος.  Χειρίζεται  θέμα το οποίο ο συγγραφέας κατέχει άπταιστα, διότι τα χαρακτηριστικά  της προσωπικότητάς του είναι στενότατα συνδεδεμένα με τα χαρακτηριστικά της ευπρέπειας. Είναι βιβλίο  για  τη διαπαιδαγώγηση, τα γούστα, τους τρόπους συμπεριφοράς, της ηθικής και για όλα τα άλλα χαρακτηριστικά  της κοσμιότητας. Με λίγα λόγια, είναι βιβλίο για την ευγένεια ήθους, για εκείνο που σχεδόν έχει εξαφανιστεί από την καθημερινή ζωή  και το οποίο  πάντοτε αποτελεί παρότρυνση για την εξέλιξη της κοινωνίας  γενικά. Σύμφωνα με τα λόγια του βιβλιοκριτικού – συγγραφέα  Μilovan Vitezović  «το βιβλίο αυτό είναι bon-ton, αλλά και κάτι περισσότερο απ’ αυτό – διότι ο αναγνώστης συνειδητοποιεί κατά  διαφορετικό τρόπο τον εαυτό του. Είναι εθιμοτυπία, αλλά και κάτι περισσότερο - διότι ο αναγνώστης ορίζει τη θέση της ευπρέπειάς του. Είναι σύμβουλος, αλλά και κάτι περισσότερο από σύμβουλος – διότι καθιστά τον αναγνώστη σπουδαίο σύμβουλο.  Είναι και ιστορία της κοσμιότητας στον ανθρώπινο πολιτισμό, αλλά και κάτι περισσότερο – διαβεβαιώνει τον αναγνώστη  ότι μπορεί ν’ αποτελέσει  μέρος της ιστορίας και σημαντικό συνεχιστή αυτής».

Το Βιβλίο  Ευπρεπής έχει δυο μέρη. Στο πρώτο μέρος γίνεται λόγος για τα γενικά χαρακτηριστικά  του ευπρεπούς κόσμου, κόσμος  για τη συνδιάλεξη, τις πολιτιστικές  δραστηριότητες  και τη συμπεριφορά του ευπρεπούς κόσμου, για τις επισκέψεις, δεξιώσεις και  τα γεύματα του ευπρεπούς κόσμου, για τη μουσική και τους χορούς, τα κοινωνικά και αθλητικά παιχνίδια του ευπρεπούς κόσμου. Κλείνει με τον τίτλο, ο οποίος αναφέρεται  στην ευπρέπεια των παιδιών και των νέων και με μια περίληψη.  Στο δεύτερο μέρος, το οποίο κλείνει με ορισμένες σκέψεις και αποφθέγματα, περιέχονται δυο μεγάλα κεφάλαια: Εθιμοτυπία  των κρατικών οργάνων  και Εθιμοτυπία της χριστιανικής εκκλησίας. Οι κανόνες της ευπρεπούς κοινωνίας, οι οποίοι καταγράφονται στις σελίδες  του βιβλίου αυτού  δεν είναι καθόλου εντολές ούτε διατάξεις, οι οποίες υπαγορεύουν τι πρέπει να κάνει ο άνθρωπος  και τι δεν πρέπει να κάνει είτε να ομιλεί. Δεν αποτελεί αυτό καμία υποχρέωση, απλώς είναι ερμηνείες  για το πως πρέπει να ζει  κανείς, πώς να διακρίνει το κοινωνικό του καθεστώς, με λίγα λόγια, πώς να καταστεί αισθητός  κατά την επίγεια πορεία του μέσα απ’ τα γρανάζια της ζωής.